Na de laatste repetitie van gisteren nog één concertje te gaan en het seizoen zit er op.
Verdiende vakantie na een heel hectisch jaar .. het zal mijn hersens, mijn rug en het stukje Raf wat er nog overblijft ( jaja, de kilo's blijven er af ... goed doen.
Vandaag nog ontroerd geweest door alweer de pini di Roma in uitvoering van het Stuttgart orkest en de onvolprezen Georges Prêtre. Wat hij opzoekt in klankkleur, timing is ronduit verrassend. Mooi om te zien is dat hij meer dan wie ook ruimte laat binnen het klankbeeld ... ruimte waar de musici zich in kunnen vinden. Een mooi voorbeeld van leiden zonder op te leggen en toch duidelijk te zijn wat hij wil ... knap.... maar ook zo noodzakelijk...
Vanmorgen in de wagen kwam ook nog eens Bellini voorbij ... een moment waarin plots heel de schoonheid van het leven en de muziek duidelijk werd.
Niets raakt niet iets aan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten