Een nietszeggende herinnering... hoeveel nietszeggende herinneringen slepen wij mee... heel ons leven.. we herinneren er aan omdat het een reflex geworden is ,
een zelf-beklag soms ...
een verheerlijking...
misschien wel een reden ...
of om die "reden" een "reden van bestaan" te geven.
of iets waar we ons voor schamen, een gevaar ,
een teleurstelling... na... verloop van tijd is enkel de verpakking nog over of het vleugje pijn, deugd of zelfs de erotiek...
Een nietszeggende herinnering is te vinden in de wijze waarop ik nu de bomen zie staan. Ontdaan van elk kledingstuk, afgeroofd, verkleumd, de bomen hebben hun vruchten, hun leven en hun betekenis overgelaten aan de herinnering... wachtend tot deze herinnering terug ingevuld kan worden in een nieuwe situatie, een nieuwe omgeving om dan net hetzelfde te verkrijgen, te groeien tot iets wat later weer een herinnering zal worden.
Ook bij mensen , door mensen en met mensen vervagen de herinneringen... meestal nog sneller door ze krampachtig vast te houden. Misschien kunnen we veronderstellen dat net zoals bij de bomen deze herinneringen ooit terug gevoed worden door een lente, een temperatuurstijging... het juiste klimaat waardoor ze opnieuw opduiken ... hetzelfde maar anders...
Ooit zei een wijs persoon tegen mij... maak je niet druk ... we zijn slechts een stofje in een onmetelijke ruimte...
Ik dacht dan ...waarom zijn er dan stofjes die zich gedragen alsof ze de planeet Jupiter zijn.
Berustende en troostende schoonheid in deze Rachmaninov ...
Vandaag nog een varken wassen in Brecht en dan weer naar Zeelst... Kijk uit naar het nieuwe werk ... zal heel mooi worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten